"KUNG ako lang ang may-ari nitong bar, ipina-ban ko na ang Throne Madrigal na 'yon. He's a stress-carrier!"
Under normal circumstances, Christmas would have laughed at the intensity in Dana's voice. Pero masyado pa siyang nalulunod sa hapding nararamdaman para ngumiti man lang. Parang sirang plakang paulit-ulit sa kanyang isip ang masasakit na salitang binitiwan ni Throne. Kaya lalong hindi maampat ang kanyang pagluha.
Isa pa, naaawa rin siya sa sinapit ni Seth. Nahuli pa niya ang pagrehistro ng lungkot sa mga mata ng lalaki bago siya hinila ni Throne palabas. Sa pagkakataong iyon ay hindi niya ikinatuwa ang pagiging possessive ng huli. Dahil hindi niya iyon matatawag na batayan para isiping may katugon din ang nararamdaman niya para kay Throne bukod sa pinagdudahan pa siya ng binata.
Yes, that might prove that he had a thing for her but it wasn't enough to prove that it was love. Dahil kung mahal siya ni Throne ay maiintindihan siya nito.
Napasulyap si Christmas sa hawak na cell phone. Just call, Throne, and explain. Susubukan kitang intindihin... pangako. Pero lumipas ang ilang oras ay ni hindi man lang naisipang magdala ng text message ng binata hanggang sa senyasan na sila ng female staff ng resto bar.
Mapait na ngumiti si Christmas. Ibinulsa niya na ang cell phone, inayos ang sarili at pinahid ang kahuli-hulihang luhang pumatak sa kanyang pisngi pagkatapos ay sabay-sabay na silang lumabas ng kanyang mga kagrupo mula sa backstage.
Pinilit niyang ngumiti nang marinig ang masigabong palakpakan na kaagad na isinalubong sa kanila ng mga customers. Kasabay ng pag-alingawngaw ng tunog ng piano ni Kylie ay ang pagsisimula ng unang requested song sa kanila nang gabing iyon.
Mariing ipinikit ni Christmas ang kanyang mga mata. Hindi niya sineryoso ang kanta nang mag-practice sila kanila pero hindi niya inakalang iyon pa pala ang magiging theme song ng kanyang puso para sa gabing iyon.
seem to last forever. It's not easy letting go, not when hearts are saying no. Can't we talk it out 'cause it's not easy
luhang hindi niya napigilang pumatak ay ang
blue ay sinabi ni Throne habang pinapanood nila ang paglubog ng araw
sabihin niyang gusto niyang pumunta roon pero sa huli
"Ano pa ba'ng maikukwento ko? Parang lahat na yata,
Or
ere. "Ah, alam ko na! Simple lang naman ang pangarap ko, eh. I just want to be married to the man I love. To build a family with him and hopefully..." Masuyo niyang tinitigan ang binata na kasalukuyan pa ring tutok na tutok ang atensiyon sa paglubog ng araw. "And hopefully... grow old with
nakaligtas sa kanya ang pagdaan ng lungkot sa mga mata ng binata.
mga sandaling iyon ay gusto niyang hanapin ang mga magulang ni Throne at ipamukha ang sinapit ng
"Throne..."
you know. Aksidenteng nabuntis lang ni Papa si Mama nang
aasenso siya kay Papa kaya hinayaan niya ang sariling mabuntis. Pero nagkamali siya ng research. Because Lolo disinherited my father a long time ago. Mas pinili pa kasi ni Papa ang pagpipinta kaysa ang pamahalaan ang lending company." Throne breathed heavily. "He was just a struggling painter at that time. Palaging iginigiit ni Mama na bumalik na si papa kay Lolo at baka sakaling tanggapin pa siya. Hanggang sa dumating si Cassandra. Pero wala pa ring nagbago. Sa pagyaman pa rin nag-focus si Mama. And then she grew tired waiting and Dad grew
expression hardened. "Fortunately, Lolo volunteered to keep me and my sister. Pero hindi niya kami minahal. Ginawa niya kaming alila sa bahay niya. He was cold and distant. Ang konsolasyon na lang namin, pinag-aral niya kami sa public school even though he was a millionaire. Then he died and I got the surprise of my life when he left me the company. Sabagay, wala naman siyang
Hindi ko alam ang salitang pagmamahal dahil unang-una, hindi ko naman naranasan ang mahalin. Hell, I don't even know why I'm telling