In A Town We Both Call Home

“SO, Lea, will you marry me?”

Biglang nasamid si Lea sa narinig. Mula sa pinagmamasdang girl friend ni Jake hindi kalayuan sa kanya ay lumipat ang tingin niya sa kaharap na si Timothy, ang pinakabagong kliyente niya na pinaunlakan niya sa alok nitong kumain sila sa labas pagkatapos ng meeting nila ilang oras na ang nakararaan.

Natawa ang binata kasabay ng pag-abot ng baso ng tubig sa kanya na agad niya namang tinanggap. Halos maubos niya ang laman niyon. Nang bahagyang bumuti na ang lagay ng lalamunan ay nag-iinit ang mga pisnging muli siyang humarap sa binata. Hindi pa rin nawawala ang ngiti sa mga labi ni Timothy. Matagal-tagal na rin simula nang huli niyang subukang makipag-date at umasa na sa ganoong paraan ay magagawa niyang malimutan kahit pansamantala si Jake. Pero parating hindi iyon nangyayari.

Kung tutuusin ay marami ang nanliligaw kay Lea, kliyente niya man o hindi. Maraming nakahandang magbigay sa kanya ng atensiyon, atensiyon na para sa kanya lang. Sa mga iyon ay siguradong hindi siya maipagkakamali sa iba. She will be loved exactly as Lea and not as someone else. But the more she tries to forget, the more her heart remembers.

Nag-iisa siyang anak kaya naman sabik rin ang mga magulang niya na mas mapalaki pa ang kanilang pamilya. Kaya gusto na ng mga itong makahanap na raw siya ng lalaking magmamahal sa kanya at nang makabuo na raw siya ng sariling pamilya. Alam ng mga ito ang nararamdaman ni Lea para kay Jake kaya ang mga ito pa ang mismong nagpupumilit sa kanyang makipag-date na sa iba para daw makalimot na siya. At siyempre, deep inside ay gusto niya rin iyon.

Gusto niya nang makalimot. Lea was just a simple woman after all who dreamed of marrying the one she loves and to build a family with him. Pero napakahirap gawin iyon lalo na at wala siyang ibang pinangarap na makasama sa pagtanda maliban sa self-proclaimed na best friend niya.

Kung siya lang ay gusto niya na ring sukuan si Jake. Tutal ay masasaktan lang siya nang paulit-ulit rito. Pero makulit ang puso niya. Gustong-gusto niya nang magmahal ng iba. Pero hindi niya mapilit ang tumitibok na bahagi na iyon ng katawan niya na sa kabila ng idinadaing ay nakukuha pa ring maging masaya tuwing malapit si Jake.

Wala sa loob na napabuntong-hininga si Lea sa naisip.

“That’s the third time.”

Nagsalubong ang mga kilay niya. “What do you mean?”

Muling ngumiti si Timothy. Maaliwalas ang bukas ng gwapong mukha nito. Unang beses niya pa lang itong nakita noong nakaraang linggo ay may pakiramdam na siyang mapagkakatiwalaan niya ang mga mata nito na para bang parating nakangiti. Ang mga matang iyon na hindi niya nagawang tanggihan ang dahilan kung bakit siya nito napapayag na sumama rito nang gabing iyon.

Besides, it was Valentine’s Day. Taon-taon nang nag-iisa si Lea sa ganoong okasyon, sa ganoong sandali kung kailan ayaw niya man ay mas nagiging emotional pa rin siya. Dahil sa ganoong mga sandali rin ay para bang automatic na bumubukas ang mga sugat sa puso niya. At ang nag-iisang dahilan ng mga sugat at siya rin lang makagagamot sa mga iyon ay abala naman sa piling ng iba. Kaya ginusto niyang baguhin naman ang nakasanayan kahit sa gabi lang na iyon.

Nakakatawa. She had been trying almost all her life just to heal the wounds in Jake’s heart. Parati siyang nasa tabi nito. Nasa tabi lang nito. Pero parang hindi niya talaga nagagawang gamutin ang sakit sa puso nito. Parang inaako niya lang. Parang napupunta lang iyon sa kanya. Kaya sa pagdaan ng panahon, palalim rin nang palalim ang mga sugat niya. Kaya minsan ay nag-aalala na rin siya. Paano kung masobrahan na siya sa mga sugat, isang araw? Dahil ang mga sugat na iyon, nanatili lang sa puso niya. At hindi kahit na kailan magagamot. Because when she was the one who needed to be cured, Jake was missing. He was never there to heal the wounds when he was the one who actually brought them in her heart.

iyon. Dahil naroroon sa mismong restaurant na kinaroroonan niya ang girl friend nito. Hindi niya iyon nakilala ng personal pero minsan niya nang nakita. Ang hindi niya maintindihan ay kung bakit ibang lalaki ang kasama ng babaeng Lucine ang pangalan. Magkahawak-kamay pa

you sigh. Is that so bad thinking

ni Lea sa

nakatitig sa kabilang mesa. And I don’t really understand why.” Inginuso nito ang

not.” Mabilis na sagot

maitatanggi ang pilyong kislap sa mga mata nito. “Then it’s actually the woman there

“Puro ka biro. The truth is, that

na ang kislap sa mga mata nito. Pakiramdam niya ay may natuklasan na kung anong napakahalagang impormasyon tungkol sa kanya ang binata.

kung anong pumasok sa isip niya at nagmamadaling yumuko siya at itinabing ang buhok sa kanyang mukha nang mapadaan ang kanyang bestfriend sa gilid ng mesa niya para hindi

Lea. What

ang pinag-uusapan ng mga ito pero parang seryoso iyon dahil nawala na ang ngiti sa mga labi ni Lucine. Mayamaya pa ay may dinukot na kung ano si Jake sa bulsa ng coat nito. Mukha iyong tseke. Inilapag nito iyon sa mesa pagkatapos ay tumayo na. Matapos silipin ang tseke ay para bang galit na galit na tumayo na rin si Lucine. Pinunit nito iyon at lumapit sa patalikod na sanang si Jake. Pinigilan nito ang huli sa braso. Dinampot nito ang wine glass at isinaboy ang laman niyon

niya ang sariling tumayo. She knew that that was the last thing that Jake would want her to see. Parang walang anumang dinukot ng binata ang panyo sa bulsa at pinunasan ang mukha

nagtagal ay nag-ring ang cell phone niya. Hindi man silipin ni Lea ay alam niya na kung sino ang nasa kabilang linya. Pero hindi niya iyon sinagot. Nag-vibrate rin iyon sa bulsa niya nang ilang beses pero nanatiling hindi niya iyon sinisilip. Humarap siya kay Timothy na nahuli niyang nakatitig pa rin sa kanya. Apologetic na ngumiti siya rito. “I’m sorry. I know I was… a

the very person you never thought you would be.” Gumanti ng

iwasan ang

you love. Siya ang dahilan kung bakit hindi ka mapakali nang makita mo ang girl friend niya rito. Dahil sa kabila ng sakit na nararamdaman mo, nag-aalala ka pa rin para

Hindi siya nakasagot.

pang-unawa sa mga mata nito. “It’s okay. I understand. Nagmamahal ka. Wala namang dapat na ikahiya ro’n. Jake is one hell of a lucky man. I hope he get to realize that soon. Kung gusto

ay napatunayan niyang si Jake nga iyon. Nagpadala rin ito ng text message at sinabing pupunta raw ito sa apartment niya. Ayaw niya man ay bigla siyang nakaramdam ng pagrerebelde. May problema ito. May problema na naman ito. Kaya naalala siya nito. Kaya pupuntahan siya nito. Ang masama pa, pupuntahan siya nito at haharapin bilang si Leandra na naman. He

listen once more. Hanggang kailan ba siya makikinig ng mga kwentong parati na lang

sa kanya ang maging tagapakinig nito. But she needed a listener, too. She needed to

hurts. A lot. Dahil ang puso niya ang mas gusto niyang ibahagi sa binata. Pero iyon pa iyong hindi pwede. Gaya ng sinabi ni Timothy ay napaka-transparent niya. Napakarami nang nagsabi niyon sa kanya. Madaling malaman ng mga tao ang nasa loob niya. Pero si Jake ay nananatiling hindi nakakahalata. Noon ay parati niyang pinapaalala sa sarili na mabuti na lang talaga at matalino, gwapo, at mabait ang binata. Those traits could somehow compensate to his only flaw: ang pagiging

hindi magawa ni Lea na maging positibo at ang bagay na iyon na lang ang isipin. Because for someone who claims to