In A Town We Both Call Home

Chapter 24

One and a half year later…

“WHAT are you doing here?” Nabiglang tanong ni Lea nang matapos niyang buksan ang pinto ng kwarto niya ay dere-deretso nang pumasok si Jake. Naupo ito sa kama niya. Tinapik nito ang espasyo sa tabi nito pero nanatili lang siyang nakatayo malapit sa pinto.

“Alam kong nahihirapan kang makatulog sa gabi. So, here I am. Nakatulog na ang anak natin kaya ikaw naman ang patutulugin ko.” Ngumiti ang binata pagkatapos ay tumayo at humakbang palapit sa kanya.

Napaatras si Lea nang makita ang pilyong kislap sa mga mata nito. Pero sa kakaatras niya ay bumangga na ang likod niya sa pinto. Nanlaki ang mga mata niya nang bigla na lang siyang buhatin ng binata. Marahan siya nitong inihiga sa kama at kinumutan siya hanggang sa mga balikat pagkatapos ay tumabi sa kanya. Naupo ito roon at sumandal sa headboard.

“I’m really just going to tuck you to bed, honey, don’t worry.” Kinindatan siya ni Jake. “Parehong-pareho kayo ng prinsesa ko. Hirap makatulog sa gabi. The other night, I tried singing Tatlong Bibe for her. Pero imbes na makatulog, inabot siya ng hanggang hating-gabi na halos sa katatawa.” Sumimangot ito. “Naiintindihan kong hindi kagandahan ang boses ko. But must she really laugh that long?”

Wala sa loob na napangiti si Lea.

“That’s why I won’t sing anymore. Not when you, ladies, are about to sleep. Iyon ang natutunan ko. Kaya dyaran!” Ibinalandra sa kanya ni Jake ang dala nitong libro na ngayon niya lang napansin. “I will just read you something until you can fall asleep.”

“A fairy tale book?” Hindi makapaniwalang sinabi ni Lea. “Ginawa mo naman akong bata-“

“Why? Don’t you believe in love?”

“I do but-“

“You can’t believe in love without believing in fairy tales first, Lea. Because love is one heck of a fairy tale.” Masuyong ngumiti sa kanya ang binata. “Kapag pala nagmahal ang isang tao, isa nang napakalaking biyaya niyon. It transforms you. Dahil nababago ka ng pagmamahal, sa ayaw o sa gusto mo. It’s… some sort of a magical thing. You know, changing so much all for love. But when the one you love loves you back, that becomes a fairytale, Lea.” Nag-iwas ito ng tingin. “Sa mundo na hindi lahat ng gusto mo, nakukuha mo, sa mundo na hindi lahat ng mahal mo, mamahalin ka rin, ang makahanap ng dalawang taong iisa ng nararamdaman ay isa nang napakalaking fairytale. I realized that now.”

Hindi nakasagotsi Lea. Nanatili lang siya na manghang nakatitig sa mukha ni Jake. Madalas, pakiramdam niya ay ibang tao ang kaharap niya sa tuwing nagsisimula na itong magsalita. Muli ay ngumiti ito sa kanya bago binuklat na ang hawak na libro kasabay ng pagbabasa nito.

“The story is about the Sleeping Beauty in the woods, honey. Once upon a time, there were a King and a Queen…”

Mariing naipikit ni Lea ang mga mata sa takot na masaksihan ni Jake ang muling pagpatak ng mga luha niya. It was so easy to cry these days. Pero noon ay sigurado siya sa iniiyakan. Si Timothy lang. Pero sa pagdaan ng mga araw ay para bang nadaragdagan ang mga bagay na iniluluha niya. Lalo na sa tuwing may mga bagong ginagawa si Jake.

Tuwing naluluha siya noon, sigurado siyang dahil lang iyon sa sakit. Pero nitong mga nakaraang araw, dahil na rin iyon sa hindi niya maipaliwanag na emosyon na lumulukob sa puso niya sa mga ginagawa ni Jake.

And tonight, she will cry out of gratefulness. Nang matapos na ang pagkukwento ng binata ay naramdaman niya ang paghalik nito sa kanyang noo.

“Good night, Lea. I love you.”

nakatulog siya nang mahimbing at nagising kinabukasan na may lakas

“MOMMY?”

nito. Sa loob ng ilang sandali ay nasilip niya si Jake sa pamamagitan ng mga matang iyon… ng mga matang kaparehong-kapareho ng sa ama

beses siyang nadapa. Ilang beses siyang nagkamali. Ilang beses siyang naligaw. Many times, Lea felt like a failure. But in her daughter’s eyes, she was her super mom. At sa

Iyong makukuha niya nang magpasalamat sa mga alaala ni Timothy nang

Inilahad niya ang isang kamay

na tumango ang bata kasabay ng pamamasa ng mga mata. Mabilis na inabot nito ang kamay niya. Magkahawak-kamay silang lumabas na ng kanilang bahay. Sa gate ay naroroon na ang isang sasakyan. Sa tabi niyon ay

kanila ng anak. “Thank you for making my son so happy while he was still alive. Thank you for coming to our lives. Alam kong nasaan man siya ay masaya siya sa naging desisyon ninyong mag-ina. It’s time you become

si Lea sa ginang. Kuntentong naipikit niya ang mga mata. Sa isip ay nakita niya ang nakangiting mukha ni Timothy hanggang sa naglaho

you will always find me there… waiting. No matter how

sa wakas, pauwi

Lea ang tingin sa loob ng simbahang kinaroroonan. Naalala niya noong mga bata pa sila nina Leandra at Jake. Dahil tanghali na siya madalas nagigising tuwing Linggo ay nauuna nang magsimba ang

kind of spoiled. Ngayon niya lang na-realize ang

ay parati lang nasa buhay niya si Jake. Noong nagsolo siya ng bahay ay ito pa ang nagdoble ng mga locks ng mga pinto at bintana sa bahay niya. Ito ang namimili

umuubra. Kaya ito ang pumupunta sa bahay niya at gamit ang sariling susi ay kakalampagin siya sa loob mismo

si Lea sa pagligo at pag-aayos ng sarili, si Jake naman ay abala na sa kusina para ipagluto siya ng almusal. Noon pa man ay inaalagaan na siya nito. Paglabas niya ay nakahanda na ang lahat. Ito rin ang naghahatid sa kanya sa opisina kung wala itong maagang meeting. At gabi-gabi sa tuwing

ang pagmamahal dahil lang nasasaktan na siya. Dapat ay hinintay niya si Jake. Dahil minahal rin naman siya nito sa huli. Sooner or later, he was destined to realize that. Because he was destined to love her… Just as she was destined to love

ang pagmamahal pala, parating nakatadhana. Kung hindi nakatadhana at kung hindi gusto ng Diyos ay hindi mo iyon maipipilit

ang lahat ng sakit at ang bawat patak ng luha ang humubog sa pagkatao niya… sa pagkatao nilang tatlo

At gaya ng lyrics sa isang sikat na kanta, ‘What a journey it has

Lea sa isang nakaupong bulto sa unang hanay ng mga upuan sa simbahan.

sa atin. Sa amin niya ibinuhos ang lahat ng atensiyon niya sa nakalipas na mahigit isang taon. Jake was a good man, anak.” Naglaro sa isip niyang sinabi ng ina nang sa bahay

ay na-realize niya pa rin? He never had a woman in his life. Araw-araw siyang naghihintay

siyang nakamasid sa mukha nito.

masasamahan. Dahil hindi pa siya magaling. She needed time to heal first before she could join his battle, before she could fight with him and before she could start to believe in fairytales

Timothy na partner niya sa architectural firm sa Auckland. Magtatayo sila ng branch niyon sa Maynila at siya ang mamamahala niyon. Pero sa Pangasinan sila titira. Everything had been set. Luluwas siya sa Maynila isang beses isang linggo para silipin ang firm. Pero lahat ng disenyo ay sa itatayong bahay nila sa San Carlos Pangasinan niya gagawin.

sa totoong tahanan niya. And

This is exclusive content from Dramanovels.com. Please visit Dramanovels.com to support the author and the translation team!

Comments ()

0/255