Once Upon A Time

NAKAHINGA nang maluwag si Selena nang sa wakas ay sagutin ni Adam ang tawag niya. Napasulyap siya sa kanyang relo. May labing limang minuto pa mahigit bago ang oras ng pagkikita nila ng binata. Pero hindi na siya mapakali. Ganoon siya parati sa tuwing may fashion show at ilo-launch ang mga damit na siya ang nag-design. Kahit pa kampante sa mga likha ay kinakabahan pa rin talaga siya.

Si Adam ang nangakong susundo sa kanya at siyang magiging escort niya sa gabing iyon. Sa tuwing mayroon silang okasyon na pupuntahan na may kaugnayan sa kani-kanilang mga trabaho kung saan muli silang haharap sa mata ng publiko ay parati naman siyang nasasamahan ng kanyang fiancé, sa awa ng Diyos. Sa mga date o personal na lakad lang nila talaga madalas na sumasablay ang binata.

Inipit ni Selena sa pagitan ng tainga at balikat ang cell phone pagkatapos ay pinagkiskis ang nagpapawis na mga palad. “I’m getting really frantic here, you see.” Idinaan niya sa tawa ang tensyong nararamdaman. “Are you on your way now?”

“Selena, I’m really sorry. Paalis ako ng office pero sa Singapore ako dederetso ngayong gabi. Biglaan kasi. Pero pangako, babawi ako sa ‘yo pagbalik ko. I have an urgent meeting with a client. Pero ‘wag kang mag-alala. I already asked Dean to accompany you-“

Napaawang ang bibig ni Selena. Naglaho ang kabang nararamdaman niya. Sa halip ay ibang uri ng panlalamig ang lumukob sa kanya. “Anong sinabi mo?”

Narinig niya ang pagbuntong-hininga ni Adam sa kabilang linya. “I’m really sorry, sweetheart-“

“Parating dumaraan ang pasko at bagong taon. Doon lang tayo nagkikita ng maayos at may mga kasama pa tayo. Hindi pa ‘yon nagtatagal. Dumaraan din ang Valentine’s Day. Siyempre, mero’ng celebration sa company kaya nagkakasama uli tayo. But during those times, you were busy talking with colleagues or even with your clients again.” Wala sa loob na wika ni Selena. “Dumaraan parati ang birthday ko. Minsan, pumupunta ka. Madalas, wala ka.

Dean ang nakaka-date ko. Noong nakaraang araw ang appointment natin sa wedding planner, wala ka rin. Si Dean na naman ang pinapunta mo. Kami ba

“Selena-“

Kahit hindi naman top priority. Kahit maging pangatlo o pang-apat lang ako sa mga priorities mo, tatanggapin ko.” Namasa ang mga mata ni Selena. “Pero Adam, sobra-sobra naman na ‘to. Sa lahat ng mga naging pagkukulang mo, wala kang narinig sa akin. Kasi mahal kita kaya tinatanggap ko ang lahat ng kaya mo lang ibigay. Pero hindi naman parating magbibigay lang

ipinikit ang mga mata. Maliit na bagay lang kung tutuusin ang fashion show para sumama ang loob niya ng husto. Wala namang kaso sa kanya ang makasama si Dean lalo na ngayong mas palagay na ang

lumalaki nang lumalaki. Ang masama pa roon ay walang ginagawa ang binata para solusyunan man lang ang problema nila. Ayaw ba talaga siya nitong pakasalan? Kung ganoon ay bakit hindi na lang nito sabihin? Kusa ba siyang pinapasuko nito para siya na lang ang

wanted so badly to make their relationship work but Adam was not helping

sitwasyon. Natatakot at napu-frustrate na siya sa tuwing

kumilos para buksan ang gate. Nasisiguro niyang si Dean ang dumating. Pero hindi na

kanya. Dahil nagkakaganoon siya parati sa tuwing nagkakaproblema sila ni Adam. Kaya gaya ngayon ay kusa nang binuksan ng binata ang gate. Mababa lang

“Selena.”

ang anyo ni Dean na naabutan niyang nakasandal sa gilid ng pinto na kanina niya pa binuksan sa paghihintay kay Adam. Dean looked dashing in his black suit. Nadidismaya sa sariling napailing siya. Sa kabila ng iniinda ay nagawa niya pa talagang punahin ang

“How can I make