Once Upon A Time

HINDI kaagad nakalapit si Selena kay Dean kahit pa nakita niya na ito sa tapat ng gate ng kanilang mansyon. Nakaupo ang binata sa hood ng kotse nito at nakapaloob ang mga kamay sa bulsa ng suot na leather jacket. Nakatingala ito sa kalangitan kaya hindi kaagad siya napansin nito.

Hindi inakala ni Selena na papayag si Dean na makipagkita sa kanya ng ganoong oras. Ayon rito ay mahigit apat na oras ang distansya ng unit nito sa mansyon ng kanyang pamilya. Pero nagmaneho ito ng ganoon kalayo para lang pagbigyan siya. Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi. Noon naman lumingon ang binata sa gawi niya na para bang naramdaman na nito ang presensiya niya.

Nagtama ang kanilang mga mata. Parang napakaraming gustong sabihin ni Dean base sa mga titig nito sa kanya. Kung sana ay kaya niyang basahin ang nilalaman ng isip nito. He looked wonderful just sitting there. Tinatangay ng pang-umagang hangin ang mahabang buhok nito. At kahit pa nangangalumata ito ay hindi pa rin nabawasan ang gandang lalaking taglay nito.

Halos hindi makapaniwala si Selena na pinupuri niya si Dean. Kung malalaman lang siguro ng mga kaanak o ni Adam ang mga iniisip niya ay wala na siyang mukhang maihaharap pa sa mga ito.

“Gusto kitang lapitan.” Anang binata. “Pero nag-aalala ako na baka maalarma ka. Kaya kung handa ka na, you can sit beside me.” Tinapik nito ang espasyo sa tabi nito bago ito matipid na ngumiti. “It was so good to see you in the morning, Selena. Magandang panimula ng araw. Just like the old-“ Mayamaya ay napailing ito.

Nagsalubong ang mga kilay ni Selena. “You were saying?”

Muling napangiti na lang si Dean pero hindi maikakaila ang lungkot sa mga mata nito. “Nothing.”

At gaya ng dati ay naaapektuhan si Selena sa kalungkutan na nakikita sa binata. Naalala niya ang iniregalo nito sa kanyang painting noong twenty-fifth birthday niya. Kinuha niya iyon sa townhouse niya at ipinalipat sa kwarto niya sa mansyon tutal ay iginigiit ng ama na doon na siya tumira. Ta-tatlo na lang daw sila ay bubukod pa siya. She loved that painting. Kahit na ang sarili ang nakaguhit roon, pakiramdam niya minsan ay si Dean ang siyang nakikita niya sa tuwing tumitingin siya roon.

Naupo si Selena sa tabi ni Dean. Sa loob ng ilang sandali ay nanatili lang silang tahimik na para bang kuntento na sila na malapit sila sa isa’t isa. Wala nang iba pang salitang kailangan. Pero mayamaya ay si Dean rin ang naunang bumasag sa katahimikan.

“Kumusta ka na? Masaya ka ba?” Marahang tanong ng binata.

“Masaya naman.” Paano ba ipapaliwanag ni Selena kay Dean iyong parang parating kulang na pakiramdam niya? Isang uri ng kakulangan na naglalaho lang sa tuwing kasama niya ito? Paano niya ba iyon sasabihin sa paraang mauunawaan nito kung kahit siya ay hirap na hirap na ring maunawaan ang sarili?

“Ikaw, Dean, kumusta ka na?”

“Trying to survive each day.” Nilingon siya ni Dean. “Mahal mo ba si Adam, Selena?”

Nagulat siya. Iyon ang kauna-unahang pagkakataon na tinanong siya ni Dean ng tungkol sa bagay na iyon. Ganoon pa man ay ngumiti siya. “Mahal ko siya.” Iyon ang alam ko. “Mahal ko siya.” Ulit niya sa mas mariing boses para kumbinsihin ang sarili. “Mahal ko si Adam.”

Natawa si Dean pero walang kasingpait iyon sa pandinig ni Selena. “Hindi ako naniniwala sa sumpa. Pero mukhang nagalit si Pepe San Diego kaya ngayon heto at pinatutunayan niya sa akin na tama siya at mali ako.” Tumayo ang binata. Nang mga sandaling iyon ay pumutok na ang liwanag sa buong kapaligiran. “Kapag lumaki-laki na si Elijah at dumating ang panahon na natutunan niya nang magmahal, alam mo kung ano ang unang sasabihin ko sa kanya?”

may biglang nagbarang kung ano sa lalamunan ni Selena kahit pa hindi niya gaanong maunawaan ang mga sinasabi ni Dean. Para siyang nasa loob ng

silang pakawalan, kahit masakit, pakawalan natin sila. ‘Wag natin silang talian. ‘Wag natin silang rendahan. Dahil kahit sila, masisikipan. Kahit sila, masasaktan. Ibigay natin ‘yong hinihiling nilang paglaya. At sa dulo ng lahat ng ito, ang pinakamainam nating gawin ay ang umasa na

ni Selena sa narinig. Hindi maitatanggi ang hapdi

with the prince’s subordinate?” Sa halip ay wika ni Dean. “She had a change of heart, Selena. Na-in love siya uli

gawin mo, hindi uubra. Pakisabi sa kanya na pinapakawalan ko na siya. Hindi dahil ayoko na o napagod na ako. Lalong hindi dahil hindi ko na siya mahal. Kundi dahil nangako ako sa kanya na pakakawalan ko lang siya sa oras na makita kong wala ng pag-asa at hindi niya na ako mahal. At ito na iyon. Ayoko na siyang patuloy na itali sa akin. Natatakot na akong masakal siya lalo na at mukhang hindi talaga

si Selena. “H-how do I

bang payakap naman?” Ngumiti si Dean. Ibinuka nito ang mga braso.

na niyakap ang binata. Gumanti ito ng yakap kasabay niyon ay narinig niya… ang pagtangis nito. Para siyang dinurog.

na.” Pumiyok ang boses ni Selena. “Tama

ako.

“Then don’t.”

nakalipas na mga buwan kasi ang sabi nila, ang puso, parating makakaalala sa kabila ng

siya nang mayamaya ay humiwalay na sa kanya si Dean. Pinakatitigan nito ang

well, Selena. Be happy, okay?” Halos pabulong na sinabi ni Dean bago

si Dean ay para bang hindi na sila muli pang magkikita? Bakit kung tingnan siya nito ay para bang siya ang prinsesa na tinutukoy nito na ayaw

ang araw. Pero bakit parang lumubog na iyon sa paningin niya? Pakiramdam niya nang umalis si Dean ay tinangay nito ang lahat ng liwanag sa paligid niya. Ilang minuto pang nanatili si Selena sa labas ng gate bago siya nagpasyang pumasok

headboard ng kama nito habang nakabukas ang mga braso sa kanya. Hindi siya likas na emosyonal. Pero nitong mga nakaraang araw

ng kanyang ama at pinapupunta siya sa ospital. Ito ang nagbalita sa kanya na pagkalipas ng halos walong taon, nagkaroon ng himala at nagising ang kanyang ama. Ora-mismo ay iniwan niya ang lahat ng ginagawa. Ni hindi na siya nakapagpalit pa kaya bakas pa ang pintura sa kanyang mga palad at damit. Gaya ng

iyon ay nakita niya rin ang nagsisigaw na madrasta niya kasama si Adam sa labas ng ospital na hinaharangan rin ng mga gwardya kaya hindi nakapasok. Ipinagtaka niya iyon nang husto dahil siya ay walang kahirap-hirap

pang

ang tatag nito. Sa dami ng pinagdaraanan niya, kailangang-kailangan niya ng yakap na iyon. Mahigpit niyang niyakap ang ama. Gumanti ito ng mas mahigpit ring yakap habang tinatapik-tapik

pagkakataon na magagawa niyang personal na humingi ng tawad rito, na magagawa pa nitong marinig iyon. Kahit paano ay nagluwag ang kanyang kalooban. “I’m so sorry for putting you into

rin masyado. I thought if setting you free was the only way you can stop hurting, kahit mahirap, kakayanin ko. But then something happened that day.” Bahagyang humiwalay ang kanyang ama sa kanya. Pinakatitigan siya nito. Napuno ng luha ang mga mata nito. “Bago ka umalis, parati na kaming nagtatalo ni Leonna. Parati ko siyang nahuhuling kausap si Harry, ang boyfriend niya bago

Adam. Harry was insisting that Adam recognize him. Nag-iba na kaagad ang kutob ko. Kaya palihim kong ipina-DNA test si Adam.” Nagtagis ang mga bagang ng ama. “And the day you were about

just… distracted while driving at that time. Leonna’s betrayal was just too much to bear. Lalo na at inakala kong akin talaga si Adam. Bukod pa roon ay napamahal na rin sa akin si Leonna. Kaya sa kabila ng pagna-nag niya, I continued to hold on. But believe me, son, your mother was

I was so brokenhearted when I heard that to think that I was planning to process my annulment with Leonna. At iyon ang matinding pagkakamali ko. Dapat pala, itinuloy ko na lang ‘yong annulment. Dapat pala hindi ako naniwala kay Leonna at sa