The Fall of Thorns 1: Alano McClennan

Chapter 10

“WHAT’S the matter?”

Nag-aalalang inalalayan si Clarice ni Alano. Napatitig siya sa katabing binata na para bang hindi malaman kung ano ang gagawin. Muling nangilid ang mga luha niya. How could life be so cruel to both of them?

Sa nanlalabong paningin dala ng pagluha ay ibinalik ni Clarice ang pansin kay Benedict. Bumalik na sa pagkain nito ang matanda. Hawak ng nanginginig na mga kamay nito ang isang sandwich. Bahagyang kumalat sa mga labi ng matanda ang palaman ng kinakain pero wala itong pakialam. Ang blangkong mga mata nito ay nanatili sa pagtanaw sa swimming pool. The old man looked so lost. His expression was exactly how she felt at that moment.

How can I fight someone like that?

Sumunod na tiningnan ni Clarice ang ina ni Alano. Nakatakip ang kamay sa bibig nito na para bang gulat na gulat habang ang mga mata ay puno ng recognition na nakatitig din sa kanya. Walang buhay na napangiti siya. Nagkita na sila minsan ng ginang sa eleksiyon, noong panahon na nangangampanya si Benedict. Natatandaan niyang umuwi ng bansa ang ginang pero hindi kasama ang tatlong anak nito. Siguro ay natakot itong malaman ng mga anak ang tungkol sa bulok na pagkatao ng asawa kaya ginusto nitong protektahan ang mga iyon at ilayo mismo kay Benedict.

“Clarice, ano ba’ng nangyayari?”

Hindi na nagsalita si Clarice. Tahimik na inalis niya ang mga braso ni Alano na nakasuporta sa kanyang baywang. Itinulak niya ito. Kahit nanghihina pa ang mga tuhod ay pinilit niyang tumayo. Dahan-dahan siyang naglakad palayo sa tatlo. Malapit na siya sa front door nang maramdaman ang pamilyar na kamay ni Alano na pumigil sa kanyang braso. Napahinto siya sa paglalakad. Hinila siya ng binata paharap dito.

Bakas ang pinaghalong pagtataka at pag-aalala sa anyo ni Alano. “Bakit ka nagkakaganito?” naguguluhang tanong nito. “Ano ba talaga ang nangyayari sa `yo? Make me understand, baby, please.”

“I just feel so tired,” mahinang sagot ni Clarice. Sa nakalipas na mga taon na halos hindi siya nagpahinga sa pagtatrabaho, ni minsan ay hindi siya nakaramdam ng katulad ng matinding kapaguran na nadarama niya nang mga sandaling iyon. The sole purpose of avenging gave her strength. Hindi siya huminto hangga’t hindi niya nararating ang rurok ng tagumpay. Dahil gusto niya na sa muling paghaharap nila ni Benedict, may magagawa na siya hindi tulad noon. Pero wala nang silbi iyon ngayon. Ni hindi niya nga masumbatan ang matanda. Ang katotohanang iyon ang lalong nagpapahina at nagbibigay ng labis na kapaguran sa kanya. “Please just let me go. I want to be alone desperately.”

Inalis ni Clarice ang kamay ni Alano sa braso niya at muling lumapit sa pinto. Nang mabuksan iyon ay dere-deretso na siyang lumabas. A guard escorted her through the gate. Ito rin ang tumawag ng taxi para sa kanya. Nang sa wakas ay may huminto sa tapat nila ay nagmamadaling pumasok na siya roon. Nang makalayo na ang taxi ay saka niya hinayaan ang sariling humagulgol. Tinakpan niya ng mga kamay ang bibig at impit na napasigaw. She didn’t mind the driver who curiously eyed on her.

Her heart was too broken to care about anything or anyone at the moment.

“NASAAN ka?” naninikip ang dibdib na tanong ni Alano nang sa wakas ay sagutin ni Clarice ang tawag niya. Wala ang dalaga sa apartment nito nang puntahan niya may isang oras na ang nakararaan.

“I’ve been to a bar,” namamaos na sagot ni Clarice. “Bakit gano’n? Ang sabi nila, kapag naglasing ka, makakalimutan mo daw ang lahat ng problema mo. Pero hindi pa rin ako makalimot. Ni hindi ako malasing-lasing.” Natawa ito sa kabilang linya. “Does it mean that my problems are stronger than the alcohol?”

“Stop that.” Marahas na napabuga ng hangin si Alano. Sandali siyang tumigil sa pagmamaneho. “Sabihin mo sa ‘kin ang totoo,” nakikiusap nang sabi niya. “Nasaan ka? Pupuntahan kita. It’s not safe for you to be alone right now.”

Ilang sandali pa ay nakarinig siya ng tunog na para bang lagaslas ng tubig. Muli siyang inatake ng kaba. “Clarice, tell me the damn truth. Where the hell are you—”

“Does it matter where I am?” Humikbi ang dalaga. “I feel like dying right now.”

“Please don’t do anything crazy.” Alano breathed painfully. Muli niyang iminaniobra ang sasakyan habang hawak pa rin ang cell phone sa kabilang kamay. Malikot ang mga mata niya habang nagmamaneho, nagbabaka-sakaling makikita si Clarice. Dumiin ang pagkakahawak niya sa manibela nang marinig ang paghagulgol ng dalaga. “Clarice, mahal kita. Sabihin mo naman sa akin kung nasaan ka. Darating ako agad. Let me at least be with you, I’m begging you.”

Ilang minuto ang lumipas bago sa wakas ay sumagot ang dalaga.

sa kabilang linya. Binilisan ni Alano ang pagmamaneho pabalik sa tinutuluyan ni Clarice habang patuloy pa rin

siya roon pero walang sumasagot mula sa loob. Damn it. Muli siyang bumalik sa kanyang kotse at kinuha sa dashboard ang susi ng bahay na ipina-duplicate niya noon. Ginamit niya iyon nang minsang

sa naalala bago tuluyang

binuksan niya ang mga ilaw. Pero wala sa sala dalaga. Tinakbo niya ang hagdan papunta sa kwarto nito. Nang makarating doon ay nakarinig siya uli ng paglagaslas ng tubig na sigurado siyang

tubig sa buong katawan ng dalaga na nagmumula sa shower

si Clarice at buong higpit na niyakap ang basang-basang katawan

mabilang na pagkakataon sa araw na iyon ay muling naalala

Alano,” nakikiusap na sinabi ni Alexandra nang akmang susundan ni

Clarice’s current state of mind, I don’t

son. She was one beautiful woman. Schoolmate siya noon ng ama

bahagyang pagtataas ng boses. Naihilamos niya ang palad sa mukha. Gulong-gulo na ang isip niya. Napabuga siya ng hangin at pilit na kinalma ang sarili bago humihingi ng pang-unawang tumingin sa kanyang ina. Pain was all over his mother’s eyes.

Roman. Nagkaroon sila ng isang anak. It was a girl. And they named

Alano. Gulat na bumalik ang

malungkot na ngiti sa mga labi ng ina. “Dahil kamukhang-kamukha siya ng nag-iisang

“Ma—”

minsan ba ay hindi ka nagtaka

died when she was thirteen, while her mother is in

ni

she unfolded her life story to him. “Thank God for the man who helped her and adopted her. Pero ang sabi niya, meron daw taong sinadyang patayin ang ama niya.” Inilahad na ni Alano sa ina ang nalalaman

siya sa ina nang

ko, hindi na muli pang mauungkat ang nakaraan. Kaya ibinaon ko na siya sa limot kasabay ng pagkawala ng mga alaala ng Papa mo. Pero wala ring nangyari. It seemed that the past came back with vengeance.” Natawa si Alexandra pero mapait iyon sa pandinig ni Alano. “And it’s out to torture the present, son,” she whispered in grief. “It looks like

accident. Someone intentionally killed him.” Para bang tuksong umalingawngaw sa isip ni Alano ang mga sinabing iyon noon ni Clarice. “To succeed and avenge became my purpose and without

siya ang dahilan ng pagkamatay ng ama ni Clarice, ‘di ba? Imposibleng mangyari ‘yon. Hindi gano’ng tao si Dad, ‘di ba?” Naalala niya ang kakaibang reaction ng kanyang fiancée nang makita nito sa wakas ang

ang ama mo.” Mahigpit na kumapit si Alexandra sa braso ni Alano. “Minsan, may mga bagay tayong nagagawa

isang iglap ay gumuho ang mundo ni Alano. His mother’s words

June 24, 1999

I chose to love the greedy way. I thought if I have every thing,

we became rivals. Winning the election was easy as long as you have the money. Because I realized that money can buy even a government position. I should have stopped there. Alam kong anuman ang gawing pangangampanya ni Roman, sigurado na ang panalo ko. Pero hindi

This is exclusive content from Dramanovels.com. Please visit Dramanovels.com to support the author and the translation team!

Comments ()

0/255