Don't Let Me Go, Diana

"HINDI ako sanay sa mga ganitong uri ng pakikipag-usap lalo na sa isang babae. When I'm with them, we don't talk. We kiss and make out. Yes, that's my nature, Diana. It's pathetic, I know," parang nangangapa ng mga tamang salita na sinabi ni Alexis. Naisuklay pa nito ang mga daliri sa buhok.

Naglaho ang bakas ng kompiyansa sa anyo ng binata. At nang mga sandaling iyon, alam ni Diana na nagsisimula na itong maghubad ng maskara. Alam niya rin na lumipas man ang mahabang panahon, hindi niya malilimutan ang tagpong iyon, ganoon rin si Alexis. Dahil iyon ang araw na nagbukas ito ng pinto para makapasok siya sa buhay nito.

Handa na itong magsalita. Handa na itong umamin. At napakalaking bagay niyon para sa kanya.

"I was having the worst day of my life. I was about to question every nasty thing that was happening around me when I saw you and... heard you that particular day." Sa kabila ng pagkaasiwa sa anyo ni Alexis, bahagya itong ngumiti. "Mukha kang leon na nakahandang manlapa nang araw na iyon sa canteen." Natawa ang binata. "Isang leon na nakahandang manlapa para lang sa isang tulad ko. That was something, Diana. And even now, you're looking at me with that glimmer in your eyes and I begin to feel a little good about myself. Wala pa akong nakikilalang tulad mo. At hindi ko inakala na sa dinami-rami ng tao sa mundo, ikaw pa ang masasabihan ko ng mga ganitong salita. Dahil magkaiba tayo, Diana." Marahas na napabuga ng hangin si Alexis. "Our differences are miles and miles away. But to hell with those.

"Ngayon, aaminin ko na. Kailangan ko ng isang tulad mo." Matiim siyang tinitigan nito. "Kailangan kita sa buhay ko. The past days I spent with you were probably the most serene days I ever had. And I want to keep holding on to that serenity."

Heart, please. Stay put, naisaloob ni Diana nang kumabog ang kanyang dibdib. Mag-iisang buwan na rin ang nakalilipas mula nang insidente sa canteen. Simula niyon, para bang nagkaroon na sila ng lihim na kasunduan ni Alexis na magkita araw-araw sa field tuwing tapos na ang klase. Hindi ito masyadong nagsasalita pero hindi siya nagrereklamo. Pareho silang mahihiga sa damuhan. May earphones parati ang binata na nakasalpak sa mga tainga nito. Ibinibigay nito sa kanya ang kabila pagkatapos ay tahimik silang makikinig ng musika.

ng pagiging tahimik nito. It was always his smile. Parati itong nauunang dumarating sa field. Alas-cuatro y medya ng hapon natatapos ang kanyang klase habang nauuna namang matapos ng tatlumpung minuto ang klase ni Alexis. Tuwing dumarating siya, parang relieved na ngumingiti ang binata.

daloy ng hapon na iyon. Dahil sinundo siya ng binata sa kanyang classroom mismo pagkatapos ay dinala siya sa isang French restaurant hindi kalayuan sa Saint Gabriel Academy. Sa kotse na nito siya sumakay habang nakasunod naman sa kanila ang sasakyan kung saan naroroon ang mga bodyguards niya. Sa buong duration ng pananatili

binata, madalas rin silang sentro ng usap-usapan sa campus. Pero balewala na iyon kay Diana dahil wala naman silang tinatapakang tao. Bukod pa roon, hindi na kasing-barumbado gaya noon si Alexis. Mukhang nag-retire na ito sa pagsabak

ng mga pagbabago ni Alexis. Sa ngayon, kuntento na siya dahil kahit sa faculty ay wala na siyang naririnig na negatibo tungkol sa binata. Ayon kay Laurice na parating nangunguna sa pagkalap ng mga impormasyon, binigla daw ni Alexis ang mga professor nito sa ipinapakita nitong talino sa klase. Wala namang duda na matalino talaga

loob ni Laurice sa paglilihim niya tungkol sa mga naging pagkikita nila noon ni Alexis pero maayos na sila nito ngayon. Hindi na daw ito tumututol sakali mang magkaroon sila ng relasyon ng binata dahil kahit si Diana ay wala naman nang

in my life before. At

Hindi na nakapagpigil na sinabi ni Diana nang hindi agad madugtungan ni Alexis ang mga salita nito. Napuno ng

you be my friend? My

lang hinila pababa ang puso niya. Bumulusok iyon kasabay ng lihim na pangarap niya... Napayuko siya. Pagkakaibigan lang ang inaalok sa kanya pero

Diana, na-in love na siya kay