Don't Let Me Go, Diana

MARIING naipikit ni Alexis ang mga mata. Sa kauna-unahang pagkakataon sa buong buhay niya, nakaramdam siya ng hindi niya mapaniwalaang katiwasayan sa yakap ni Diana. At ang sincerity na narinig niya sa boses nito ay may kung anong init na hatid sa puso niya.

Si Manang Renata lang ang madalas makaalala at bumati sa kanya tuwing birthday niya. Ngayong araw, may nadagdag sa nag-iisang nakalistang pangalan ng taong nakaka-appreciate na buhay siya. Hindi niya inaakalang si Diana pa iyon. Tumaas-baba ang dibdib niya sa pagragasa ng halo-halong emosyon sa sistema niya. Hindi siya emotional. Pero sa ganoong mga pambihirang pagkakataon tulad ng birthday niya, pasko, o bagong taon, may kung anong sakit pa rin na nagpapahina sa pagkatao niya.

Sa ganoong mga okasyon, habang ang kadalasang mga birthday celebrants ay umiihip ng kandila sa cake ng mga ito, siya ay nagtitirik ng kandila para sa sarili. Pakiramdam niya, ang mismong araw na ipinanganak siya ay ang mismong araw din ng kamatayan niya. Dahil iyon ang simula ng kalbaryo niya sa buhay, sa mundo.

Halos buong buhay niya ay wala siyang ibang ginawa kundi ang magsuot ng maskara. At habang nagkakaisip siya ay hindi niya na hinayaang maalis ang maskarang iyon sa kanyang mukha sa takot na mabuko ng mga nakapaligid sa kanya na isang pagpapanggap lang ang lahat... mula sa ipinapakita niyang katapangan hanggang sa ipinalalabas niyang katigasan.

He was too afraid to take off the mask and reveal his heart. Dahil wala namang pakialam ang mundo sa nararamdaman niya. Wala naman iyong pakialam sa pinagdaraanan niya. Walang nakaunawa sa kanya noong musmos siya. Walang nagtangkang alisin ang kanyang maskara. Paano pa kaya ngayong bente-tres na siya? Paano pa kaya ngayong masyado na siyang maraming kabalbalang nagawa para isipin pang alisin ang kanyang maskara?

"Gusto kitang maintindihan, Alexis. Help me do that, please." Ani Diana sa boses na punong-puno ng pagsuyo. Pagsuyong halos hindi mapaniwalaan ni Alexis na para sa kanya dahilan kung bakit napadilat siya.

Tumatanggi man ang puso niya ay bahagyang inilayo niya ang dalaga sa kanya. Pinakatitigan niya ito. Namangha siya sa nababasang sincerity sa mga mata nito. The senator looked at him with pure hatred, his mother with pure regret, Manang Renata with pity, women with lust, while some with judgment. Nakasanayan niya na ang ganoong paraan ng pagtingin sa kanya ng mga tao. Iyon ang dahilan kung bakit wala siyang naging totoong kaibigan.

Sa oras na may aksidenteng nalalaman ang mga tao tungkol sa kanya ay nakikita niya sa mga mata ng mga ito ang pinakaayaw niyang makita: ang awa. Ang simpatya. Dahil lalo lang siyang nakararamdam ng rejection. Iyon ang dahilan kaya niya pinuntahan si Diana. Dahil ayaw niyang makasalubong ito na may bakas ng awa sa anyo. Kaya dinoble niya ang pagkapit sa kanyang maskara. Dinoble niya ang pagpapanggap. Gusto niyang ipakita rito na sa kabila ng mga posibleng nalaman nito tungkol sa kanya, hindi pa rin iyon nakabawas sa pagkatao niya.

But he looked at Diana and he saw compassion, hope, and honesty in her eyes. Paano nangyari iyon?

"Why would you bother, Diana?"

"'Yan din ang tanong ko sa sarili ko. Why would I bother?" Matipid na ngumiti si Diana. "Samantalang alam ko naman na malabo kang mag-open up sa akin. Hindi ko alam kung bakit nag-aalala ako. Hindi naman dapat. Sino ba ako at sino ka ba para maramdaman ko 'to? Pero hindi ko mapigilan. I've experienced my fair share of suffering as well and I normally don't care anymore."

Bumuntong-hininga si Diana. "Hindi ko alam. I guess it's safe to say na nakikita ko sa 'yo 'yong sarili ko. Nagtatago. You're afraid to let anyone see that deep inside, you're not okay. Posibleng magkaiba ang mga dahilan natin sa pagtatago. Pero halos iisa pa rin tayo ng pinagdaraanan. Hindi ba minsan parang... nakakapagod rin magtago? Na magsuot ng maskara? Don't you wish to be... found? To be freed from the mask?"

Napaatras si Alexis. Bigla, pakiramdam niya ay hubad siya sa mga mata ni Diana. Para bang malinaw siyang nakikita nito. Para bang malinaw nitong nakikita ang mga pinakatago-tago niya. At nakaramdam siya ng takot sa bagay na iyon. Tuluyan na siyang lumayo sa dalaga pagkatapos ay parang hinahabol ng kung ano na tinalikuran ito.

Ayaw niyang may makakita ng tunay na siya. Dahil nangangahulugan iyon na makikita nito ang lahat ng mga kahinaan niya. Ang maskara na lang ang mayroon siya. I don't want to be found. I don't want to be freed, Diana. Dahil likas na hindi makuntento ang mga tao. Napatunayan niya iyon sa kanyang mga magulang. Natatakot siyang may makatagpo sa nawawalang puso niya. Natatakot siyang may magpalaya sa kanya sa hawla ng kadilimang kinaroroonan. Natatakot siyang kumapit sa isang tao pagkatapos ay mawawala rin ang taong iyon sa oras na ma-realize nito na kapos ang mga bagay na handa niyang ialay manatili lang ito sa kanyang tabi. Gaya ng kanyang ina.

Sinubukan niyang magsikap sa pag-aaral noon. Sinubukan niyang magpakabuti hanggang sa mapagod na siya sa pag-iisip na isang araw ay makukuntento ang ina sa kanya at mananatili na lang sa tabi niya. Pero hindi iyon nangyari. Patuloy pa rin ito sa pag-alis papunta sa kung saan-saang lupalop ng mundo.

lang siya kung ituring, na kung kailan nito maalala ay saka nito babalikan at uuwian. Pero ni hindi nito kukumustahin man lang. Kunsabagay, kailan nga ba

niya sa ikaapat na taon ng sekondarya. Umasa siyang isang araw ay mapapansin rin nito, na kikilalanin rin nito sa publiko, na hahanguin siya mula sa pagiging

magtatanong. Magbibigay na lang ito ng pera na para bang doon na nagtatapos ang obligasyon nito sa kanila ng kanyang ina na itinakwil ng sariling pamilya nang matuklasan ang ipinagbabawal na relasyon nito sa senador.

at makulong sa kadiliman. Hindi siya binigyan ng mundo ng pagkakataon

siya kailanman

mo na

tangka niyang pagmano ay ang mga salita nitong iyon ang ibinungad nito sa kanya. Gaya

Ni walang tinatanggap ang mga ito sa mga pasalubong na ibinibigay niya. At madalas, iilang salita lang ang naririnig niya mula sa mga magulang gaya nang kasalukuyang tanong sa kanya

'Tay. Hindi ko kaya." Mahinang sagot

makita pa ng Nanay mo. Huwag ka nang babalik pa, Miranda. Dahil sa susunod, sinisiguro ko sa 'yo na kahit ang kausapin ka nang ganito ay hindi ko na magagawa. Napapagod na kami ng Nanay mong hintayin na matatauhan ka

Miranda sa naalala. Humahapay-hapay na pumasok siya sa kanyang bahay matapos siyang pagbuksan ng pinto ni Renata. Pabagsak na naupo siya sa

saan siya dumeretso matapos magpunta sa bahay ng mga magulang, hindi pa rin nakatakas sa kanyang paningin ang kadarating lang din na anak. Pero ni hindi siya nito tinapunan man lang ng sulyap. Paakyat na ito sa hagdan nang

na sinabi ni

lang na nilingon siya ng anak. Ilang sandaling tinitigan siya nito pagkatapos ay kunot ang noong nilapitan siya at naupo sa tapat ng sofa na kinauupuan niya kahit pa sa espasyo sa tabi niya ito sinenyasang maupo. Mayamaya, sumilay ang ngiti sa mga labi ni Miranda. Napakagwapo talaga ng kanyang anak. Nakuha nito ang kulay ng kanyang buhok, ang kanyang ilong, at ang kanyang mga labi. Ang iba pang pisikal na aspeto ay namana na nito kay Alexander. Ito ang bunga ng kanyang ipinagbabawal na

ni Alexis. "Talagang ginagampanan mo nang mahusay ang pagbubuhay-dalaga. You're doing it so well and with passion." Sarkastikong dagdag nito. "When will you ever get tired of living a shit like

pa sinakmal ng pait ang kanyang puso sa narinig. Ipinaglaban kita sa mga magulang ko. Ipinaglaban kita sa lahat noong nasa sinapupunan pa lang kita, Alexis. Pero bakit nang lumabas ka na,

how I'm living my life. Congratulations. That's one

Miranda para itago ang pamamasa ng mga mata sa hindi maikakailang sakit sa boses ng anak. Bakit ganoon? Kaya siya naglasing ay para makalimot kahit na sandali. Pero tila nabalewala ang ilang bote ng alak na nasaid niya nang makausap ang kanyang anak. "I never wanted to be a mother, Alexis." Mahina niyang sinabi.

birthday to me. Ngayon lang kita nakausap sa birthday ko. At 'yang

ang mga luha niya. "Hindi ko ginustong maging isang ina dahil hindi ako karapat-dapat para doon, Alexis. You don't deserve a failure like

those words anymore. Parati na lang silang nagkakasakitan ng anak. Puno ng pagsisising napatitig siya sa hagdan. "Patawarin mo ako,

please. It's my birthday. Let your presence at the party

nagsimula na itong magpahaging sa kanya. Sa pagkakaalam niya, wala naman itong problema sa pandinig. Pero mukhang pagdating sa

Kurt nang maayos pero nang dahil sa invitation nito nang araw na iyon ay hindi niya maiwasang maging malamig dahil sa pagpupumilit nito. Hindi niya

na siya sa paanyaya ni Kurt na minsan niyang pinagbigyan. Dumalo siya ilang buwan na ang nakararaan sa wedding anniversary ng mga magulang nito. Pero pagdating niya doon, bigla na lang nitong sinabi sa lahat ng mga naroroon na girlfriend siya nito. Masyadong presko ang