The Fall of Thorns 3: Ansel McClennan

Chapter 14

“SELENA Marie. That was the name I planned to give you in case you turn out to be a girl, sweetheart. Pangalan ‘yon ng Lola mo na gusto ko sanang mamana mo,” bulong ni Yalena habang naglalakad sa may-kadilimang bahaging iyon ng kalsada. Ibinaba siya ng sinakyang bus sa huling destinasyon niyon, ang Zambales. Provincial bus pala ang kanyang nasakyan.

Nang makababa na siya ay saka lang tumino sa kanyang isipan na nasa Zambales siya nang makita ang terminal doon. Mula roon ay naglakad lang siya nang naglakad kahit nananakit pa ang kanyang buong katawan lalo na ang kanyang balakang dahil ilang oras pa lang siyang nakapagpapahinga sa ospital ay umalis na rin siya kaagad doon. Hindi niya kinayang magtagal sa lugar na iyon.

Gabi na pero hayun siya at hindi pa rin malaman kung saan magpupunta.

Nang magsimula nang manginig ang kanyang mga binti dala ng matinding kapaguran ay basta na lang siyang sumalampak sa gitna ng kalsada. Inihagis niya na lang sa kung saan ang kanyang bag kung saan nakalagay ang kanyang mga identification cards. Hindi niya na kakailanganin pa ang mga iyon. She didn’t want to be identified anymore.

Ipinikit ni Yalena ang namamasang mga mata. Mula pa kaninang naglalakad siya roon ay bihira ang mga sasakyang nagdaraan. Pero kung sakaling may dumating man ay wala na siyang pakialam.

“So the dragon fell in love with the shark. I pity the dragon. Hindi niya pa kabisado ang ugali ng pating. Paano kung bigla na lang siyang atakihin nito? Because the dragon is in love with the shark, even if the shark attacks her, she wouldn’t dare throw fire, would she?” Parang sirang-plakang umalingawngaw sa kanyang isipan ang mga sinabing iyon ni Dennis noon.

Walang buhay siyang napangiti. What a very stupid dragon.

Pagod na siya. Ayaw niya nang mabuhay pa. Mula’t sapol ay puro pasakit at pagdurusa ang hatid ng mundo sa kanya. Hinaplos niya ang kanyang tiyan.

“Baby, don’t worry. Susunod na sa `yo si Mommy,” naalala niya pang bulong bago siya nawalan ng ulirat.

NABIGLA si Bradley sa ginawang pagpreno ng driver niyang si Rey. Nag-aalalang nilingon niya ang anak na si Martina nang bigla na lang itong mahigpit na kumapit sa kanyang braso. Nakatulog na ito kanina pero dahil sa ginawa ng driver ay nagising ito. Kunot-noong inalis niya ang kanyang earphones at sisitahin na sana ang driver nang unahan na siya nito sa pagsasalita.

“S-Sir, may babae po kasing nakahandusay sa gitna ng kalsada at—”

“What?!” Kumunot ang noo ni Bradley. Ibinaba niya ang salaming bintana sa kanyang gawi at sinilip ang tinutukoy ni Rey. Totoo ngang may babaeng nakahandusay roon. Muli niyang nilingon ang inaantok pang anak. “Martina, stay here, okay? May titingnan lang kami ni Rey sandali sa labas.”

Nang tumango ang bata ay nagmamadaling bumaba na siya ng kotse. Tinakbo niya ang kinaroroonan ng estranghera at dinaluhan ito. Sa liwanag na dulot ng headlights ng sasakyan ay malinaw niyang napagmasdan ang anyo nito. Kumabog ang kanyang dibdib. Agad niyang sinilip kung may galos o pinsala sa katawan ang dalaga. Pero wala siyang napansin. Patag din ang paghinga nito pero bakas ang matinding pagod sa anyo.

“Ano’ng ginagawa ng ganyan kagandang nilalang dito sa gitna ng kalsada at ganito pang dis-oras ng gabi?” pagsasaboses ni Rey sa namuong tanong sa isipan ni Bradley. “S-Sir,” bahagyang umatras si Rey. “H-hindi ho kaya totoo ang mga bali-balitang may babaeng nagmumulto sa kalsadang ito kaya bihirang daanan ng iba kahit shortcut ho ito? Umiikot pa ho ang mga sasakyan sa kabilang kalye.”

Naiiritang tiningala ni Bradley ang kanyang driver. “Mukha bang multo ang babaeng ito?” Hinawakan niya ang kamay ng estranghera. “See? Nahahawakan ko nga siya.” Pumalatak siya. “Saka umayos ka nga, Rey. Sa tanda mong `yan, naniniwala ka pa sa mga gano’ng bagay? Saka sa payat at putla mong `yan, mas mapagkakamalan ka pang multo.”

Maingat na binuhat ni Bradley ang estranghera. “It’s late. Sa bahay na muna natin siya dalhin.”

“Pero, Sir, paano kung—”

Nahinto sa paglalakad si Bradley nang sulyapan niya ang driver. Natahimik naman agad ito. Minsan pa’y pinagmasdan niya ang mukha ng estranghera. “This woman can’t be a ghost, Rey.” Saka kung sakaling multo nga siya at bahagi lang ito ng bitag niya, handa akong magpabitag… kahit ngayong gabi lang. Naisaloob niya habang patuloy sa malakas na pagkabog ang kanyang dibdib. Ipinasok niya na ang dalaga sa kotse. Ipinuwesto niya ito sa gitna nila ng nasorpresang anak.

“Dad, who is she?”

Napailing si Bradley. “I don’t know, honey. But it looks like she needs our help.”

Masusing pinagmasdan ng bata ang estranghera habang nagsimula na uli magmaneho si Rey. Mayamaya ay pareho silang natigilan ng driver nang bigla na lang pumalakpak ang kanyang magsasampung taong gulang na anak.

“I knew it! God won’t fail me. I knew it!” tuwang-tuwa pang sinabi ni

Nagsalubong ang mga kilay

when we went to church yesterday? Because it’s the first time I got to be in that church, I made a wish. I wished for

hindi pamilyar na kwarto. Pinaghalong dilaw at puti ang kulay niyon. Sa palagay niya ay ganoon din kalaki ang guest room sa mansiyon ng

Kasabay niyon ay nanumbalik sa kanyang isipan

si Yalena kasabay ng paghawak niya

napakagandang batang babae. Nakatali ang kulay-mais na buhok nito sa magkabilang gilid. Lumarawan ang saya sa maliit na mukha nito nang makita siya. Halos patakbo itong lumapit sa kanya.

sisilipin muna kita rito. Umaasa po akong gising na kayo. You’ve been sleeping for more than twenty hours according to

ang mga luha ni Yalena. “I’m hurting. I’m hurting so much. I can’t believe I’m

Yalena at pinunasan ang kanyang mga luha sa pagkagulat niya. “Don’t cry. Ligtas ka na

I have no more reason to live.” Mas lumakas ang kanyang

when you’re hurt or when you’re afraid. Can

can’t.” Pumiyok ang boses

pagdarasal, isang bagay na kailangang-kailangan niya ngayon. “Dear Jesus, please take away the pain of the beautiful

kunot-noong naisaloob ni Bradley habang pinagmamasdan ang kanyang natutulog na bisita. Apat na araw na ang estranghera sa poder niya. Tuwing gising ito ay hindi nagsasalita.

narinig na sinabi nito. Sadyang napakahiwaga nito. Ginusto nitong makaalis sa kanyang bahay pero pinigilan nila ni Martina dahil halata pa

nanggaling. Pero walang mababakas na anumang emosyon sa mga mata

araw. Nahikayat ni Martina na humigop ng sabaw ang dalaga at kumain ng prutas. Kung tutuusin ay maliit na bagay lang iyon pero pag-asa na ang hatid niyon para sa kanila ng anak. Bahagya siyang napangiti sa naalala. Martina was patient towards the stranger. She had always been like that. Sa palagay niya ay bunga

ang kanyang ngiti. Martina had to cry before the woman could eat. Hindi maikakaila

What am I going to do with you, stranger? Sa susunod na linggo ay kailangan na nila ni Martina na bumalik sa Portland dahil nagbabakasyon lang sila sa Pilipinas. Dinalaw lang nila ang puntod ng kanyang mga namayapang magulang. Taon-taon sila kung umuwi ng anak. At ang bahay na kinaroroonan ay ang bahay-bakasyunan nila tuwing nagpupunta sila sa Zambales, ang lugar kung saan nakatira ang kanyang mga magulang

ng estranghera. Bumalik ang

Doc. Save my baby. The baby is all I

ganoon ay iyon ang dahilan sa likod ng ipinakikitang ugali ng dalaga. Base sa mga sinabi nito ay mukhang nawalan ito

You’re lying!”

sa mga balikat. Luhaan pa ring nagmulat ang dalaga. Nahigit niya ang hininga nang makita ang pagpatak ng mga luha nito. Nasorpresa siya nang yumakap ito sa kanya kasabay ng muling

experienced just waking up one

I don’t know exactly what to say to you. Musikero lang ako. `Sabi ng mga kaibigan ko, sablay daw ako pagdating sa pagpapayo. But life is like a music, stranger. We make our own lyrics and song. But surely we can’t create sad songs for the rest of our lives. Our audience will be bored. Bukod pa ro’n ay maikli lang ang tugtog ng buhay. You can’t be stuck in the same sad song. Live, woman. And make a new song again. Tutulungan kita,” matapat niyang sinabi. “Ikaw ang bahala sa lyrics, ako ang

pa para sa ‘kin,” basag ang boses na

si Bradley nang malalim

could see me, that no one could hear me. I’m too hurt to be

nito. Iyon ang minsan niyang hiniling nang maghiwalay sila ng ina ni Martina;: ang pansamantalang magtago mula sa lahat ng mga bagay o tao na

Can

ang mga mata ng dalaga. “Then I will hide

no one to trust anymore. Ni hindi nga ako sigurado kung kaya ko pang pagkatiwalaan

magtitiwala sa `yo. Hindi ko alam ang pangalan mo. Ni hindi ko alam kung saan ka nanggaling. Literal na wala akong alam tungkol sa `yo. Pero isasama pa rin kita sa pag-alis namin ni Martina papuntang Portland. That’s trust, stranger. And one day, I’m going to teach you more

the shark’s downfall. But they never thought it would be this easy. Ni hindi

came,” sa halip ay sinabi ni Ansel sa kadarating lang na si Alano habang abala pa rin siya sa pagtatanim ng mga halaman. Hindi nabuhay ang mga naunang halaman na itinanim niya noong nakaraang linggo kaya muli siyang nagtatanim ngayon. Paunti-unti ang pag-aayos niya sa hardin

‘yon sa paborito ni Yalena. Saluhan mo ako. Para hindi lang puro kapitbahay ang nakakatikim. Pinadadalhan ko sila ng mga niluluto ko, Al. They told me the foods are superb.” Bahagyang natawa si Ansel. “Kaunting pang-uuto pa nila at baka magpadala na ako sa suggestion nilang magbukas ng restaurant. I’m improving,

This is exclusive content from Dramanovels.com. Please visit Dramanovels.com to support the author and the translation team!

Comments ()

0/255