The Fall of Thorns 3: Ansel McClennan

Three years later

“OUR BAND’S last song is dedicated to this lovely Latin girl I met more than three years ago. Lucky me, you guys, don’t speak my other language which is Tagalog. I wouldn’t feel more embarrassed than I already am now,” may halong amusement na sinabi ni Bradley sa mga nagtawanang audience nito. Humarap ito sa direksiyon ni Yalena.

Naramdaman ni Yalena ang pag-iinit ng kanyang mga pisngi nang matutukan siya ng spotlight kasabay niyon ay narinig niya ang pagbubulungan ng mga tao sa paligid niya. Bihira siyang manood ng concert ng banda ni Bradley. Sikat ang binatang vocalist ng bandang Troquer kaya tuwing kasama siya nito ay hindi maiwasang mapag-usapan sila. Pero dahil birthday ng binata nang araw na iyon ay napapayag siya nitong sumama rito. Gabi ang concert nito at may pasok pa kinabukasan ang nag-iisang anak nitong si Martina kaya hindi na ito nakasama pa sa kanila.

“Lena, when I met you, I was hoping to change your life. But you changed mine instead.” Masuyong ngumiti si Bradley. “Nang una kitang makilala, pakiramdam ko, pareho tayong naliligaw. Dahil hindi ko alam kung ano’ng gagawin ko sa `yo. Gusto kitang tulungan pero hindi ko alam kung paano. Ginusto kong malaman kung ano ang dahilan ng sakit na nakikita ko sa mga mata mo. Ginusto kong malaman kung ano ang mga bagay na nagpapasama ng loob mo, na nagdudulot ng luha sa mga mata mo para maging mas maingat ako, para hindi na ako makadagdag pa sa mga dinadala mo. Pero ‘yong mga gusto kong malaman, nangangahulugan na kakailanganin kitang kilalanin nang husto para makuha ko ang mga kasagutan. And that made me afraid.”

Natensiyon si Yalena nang magsimulang bumaba si Bradley ng stage hawak ang mikropono.

“Dahil una pa lang kitang makita nang gabing iyon,” itinuro ni Bradley ang dibdib nito. “Iba na ang reaksiyon nito. I was afraid because I knew I can’t get to know you without falling in love with you. I knew I can’t come close without needing you. Pero sumugal ako.”

Sa front seat nakaupo si Yalena kaya madali siyang nalapitan ni Bradley. Deretsong tumitig ito sa kanyang mga mata. Nabasa niya ang kaba sa mga mata nito.

“Anim na buwan na simula nang makilala kita nang umamin na `to.” Tinapik ni Bradley ang dibdib. “Mahal ka daw nito. Hindi niya nga lang magawang ilabas nang buo ang nararamdaman dahil hinihintay niyang maghilom ang puso mo. Every single day for the past years, I was waiting for you, Lena. Hinihintay kitang magpakilala. Hinihintay kitang pagkatiwalaan ako. Hinihintay kitang umamin. That’s why imagine my relief when exactly two years after I met you, you finally decided to trust me with your life story. Pero naghintay pa rin ako ng isang taon bago umamin. And here I am now.”

Inabot ni Bradley ang kamay ni Yalena. “I love you, Lena. Pagkatapos ng mga pinagdaanan mo, hindi ko alam kung magagawa mo pang maniwala uli sa pagmamahal. Pero gusto kong isipin na sa loob ng tatlong taon at dalawang buwan na nagkasama tayo ay nakilala mo na ako. Hindi ako tulad niya, Lena. You know what? I honestly think we’re great together. Because you’re my song, Lena. You’re my lyrics.”

Naghiyawan ang mga manonood sa buong amphitheater kasabay niyon ay ang pag-alingawngaw ng musika na nagmumula sa piano. Sa kauna-unahang pagkakataon ay ang piano lang ang instrumentong ginamit ng banda ng binata. Kahit nang magsimulang kumanta si Bradley ay hindi na ito umalis sa harap ni Yalena. Hindi na rin nito binitiwan pa ang kamay niya.

Pinagmasdan ni Yalena ang gwapong mukha ni Bradley. Mula sa kulay-mais na buhok nito na hanggang balikat ang haba, sa kulay gray na mga mata na minana mula rito ni Martina, sa makakapal na mga kilay, aristokratong ilong, maninipis na labi at mga dimples na lumilitaw tuwing ngumingiti o kumakanta ito. In his gray V-neck shirt, black leather jacket and ripped jeans, Bradley looked an incredible rock star. Kay lakas ng dating nito. At alam niya na matapos ang ginawang pagtatapat ng binata ay marami ang kadalagahang naiinggit sa kanya, mga kadalagahang tagahanga nito.

na si Martina. Tinanggap siya ng mag-ama kahit pa walang idea ang mga ito tungkol sa tunay na pagkatao niya. Ang mga ito ang tumulong sa kanyang maibangon ang sarili sa pamamagitan ng ibang pangalang ibinigay niya sa mga ito noon. Tatlong araw bago sila umalis papuntang Portland, Oregon nang kunwari ay nagpakilala siya sa wakas at palabasing siya si Lena Morales.

Noong mga panahong iyon ay desperada siyang mamuhay sa ibang katauhan, sa ibang pangalan, dahil

buhay niya. Nang isama siya ni Bradley sa Portland ay nagpadala siya sa agos. Dahil private jet ng pamilya ni Bradley ang ginamit ay hindi na sila nahirapan dahil walang kinailangang anumang

ama nito ay binawian rin ng buhay nang walong taon na si Martina nang atakihin ito sa puso. Dahil nag-iisang anak ay naiwan kay Bradley ang airline company na pagmamay-ari ng Fil-Am na ama nito na siyang taga-Portland kung saan

Oregon. Dati iyong nakarelasyon ni Bradley. Aksidente umanong nabuntis nito si Jessica,

lang ang babae ng note na nagsasabing ayaw nitong matuklasan ng sinuman na nagkaanak ang mga ito. Bumalik ito sa pag-aartista. Halos dalawang taon matapos niyon nang magpakasal si Jessica sa isang kilalang direktor

ng mag-ama. Si Martina ang siyang kasama niya sa

kasama ang gwardiya sa mansiyon ng mga McClennan. Madalas niyang mapanaginipan kung paano siya dinugo, kung paano sinabi ng doktor na nakunan siya. And each time, Martina will be awake.

Martina na may hawak na dalawang baso ng gatas. Mauupo ang binata sa tabi niya sa kama at magkukwento ng kung ano-anong nangyari sa araw nito para ma-distract siya hanggang sa unti-unti ay bumalik sa normal

ay iisa lang ang hiling ng bata na tita ang tawag sa kanya… na sana ay dumating raw ang araw na matawag na siya nitong Mommy. Mahal siya ng bata at natutunan niya na ring mahalin ito. Nadarama rin ni Yalena na may lihim na damdamin para sa kanya si Bradley pero hindi niya sigurado kung gusto niya iyong marinig. Pero hayun at nagtapat

you when you fall, she’s the only one…” patuloy na pag-awit ng Bradley. Hindi maikakaila ang maganda at malamig nitong boses. Swabe

at hindi na maiinip kapag nasa eskwela si Martina at may gig o concert ito. Umupa pa ang binata ng magtuturo sa kanya na patissier sa mismong bahay nito. Nang matuto siya ay ipinakilala siya ni Bradley

niyang gawa ay binabaon ni Martina sa eskwela habang ang karamihan ay panghimagas ni Bradley na nagkataong mahilig sa

isang taon na ang nakararaan. Katatapos lang ng concert ng banda ni Bradley noon. Ang mga kabanda nito ay nagpunta sa tatlong palapag na bahay nito at doon nagkaroon ng after party. Papunta sana si Yalena sa kusina

lawyer in Nevada. Natalie was claiming that her husband used to be Lena’s client. I checked Yalena de Lara’s profile on the Internet. There was even an interview about her when she won the case against a government official in Nevada. Lena did really look like that lawyer. And their voices are the same. Everything about them is the same. I knew in an instant that Lena was that lawyer, Bradley. What happened? Why is she pretending to be someone else?” Bumakas ang pagkalito sa

Napasinghap si Yalena sa narinig. Kumakabog ang dibdib na dahan-dahan niyang sinilip ang anyo ni Bradley. Nakita niya ang pagkabigla sa mukha ng

trust Lena or Yalena, Simone. She’s a good woman. I know she has reasons for hiding her identity—if ever what you’re saying is true. And those reasons might be too painful to confess as of the moment. I do love

nito at ni Simone ay wala siyang narinig na anuman mula sa binata. Sa nakalipas na mga taon, ilang beses niyang

na pagkatao. Inilahad niya rito ang kanyang kwento. Inilahad niya ang kanyang mga kinatatakutan, ang mga bangungot at ang multo ng kanyang nakaraan. At gaya nang inaasahan ay inunawa at tinanggap pa rin siya ni Bradley. Bigla pa itong nagdaos ng party sa pagkasorpresa ng lahat. Bradley said he was

Napangiti si

that woman close. Take the hard road back and fall down at her door. `Cause that’s your woman. That’s all I know. Only a woman…” Matapos umawit ay bahagyang inilayo ni Bradley ang mikropono sa bibig nito. “Lena, alam kong ayaw mo sa ganito. Pero sadyang malakas lang kasi talaga ang loob ko kapag marami akong back-up tulad ngayon. Hindi gaya kapag tayong dalawa lang. Dahil ‘pag solo natin ang lugar, natataranta pa