The Fall of Thorns 3: Ansel McClennan

“DALAWANG taon… Dalawang taon na wala siyang ibang ginawa. Hindi siya pumasok. Muntik nang malugi ang construction company na ipinagkatiwala namin sa kanya ni Kuya Alano. He tried monitoring everything from your house. Naroon lang siya parati sa bahay mo. Every day for two years, he would prepare. Parating parang may fiesta sa hapag dahil umaga hanggang gabi, nakahain ang mga paborito mong pagkain.

“Nangingintab din ang buong bahay mo. At tuwing anim na buwan kung papalitan niya ang pintura doon para daw masigurong mukhang bago sa pagdating mo.” Natawa si Austin sa kabilang linya. “Every day, he would wear his best attire. He made sure that things are all clean, all set, all perfect for your return. Maghihintay siya sa garden o kaya ay sa gate. Kung uuwi ka, magugulat ka. Namumulaklak na ang mga itinanim niya. Nagbunga ang mga paghihirap niyang magtanim. Ilang beses ding namatay ang mga itinanim niya noon. So, imagine his joy when the flowers grew and bloom one day.” Mayamaya ay natahimik si Austin. Ilang sandali ang lumipas bago ito nagpatuloy. “And every day, he would listen to that necklace recorder. Dahil ‘yon lang daw ang paraan para marinig niya ang boses mo. He would smile, laugh and then he would cry. Yeah, Ansel sucked the past years.”

Nagulat si Yalena. “Austin—”

“And then on the third year, nagulat kaming lahat nang bumalik siya sa McClennan Corporation na Alvero and de Lara Corporation na ngayon,” parang walang narinig na patuloy ni Austin. “Ibinalik namin ang totoong pangalan ng mga orihinal na nagmamay-ari ng kompanya. Ansel worked his ass off. Ang sabi niya, kailangan daw matatag ang kompanya sa pagbabalik mo. Parati siyang nag-o-overtime. And then one day, came the good news. Natagpuan ka na. He became conscious about his self. Nag-ayos siya uli ng sarili. He was that nervous and excited to see you again. Hanggang sa nalaman niyang ikakasal ka na.”

Bumuntong-hininga si Austin. “I’m sorry. Alam kong hindi ko `to dapat sinasabi sa `yo dahil ikakasal ka na sa iba at hindi ko alam kung may pakialam ka pa sa kanya. But I… I wished you’d break it to him gently. Because Yalena, more than three years ago, when you lost your baby, you didn’t die alone. Ansel died with you.”

Napahugot nang malalim na hininga si Yalena sa naalalang pag-uusap nila ni Austin dalawang araw na ang nakararaan. Nakuha raw nito ang contact number niya sa private investigator na inupahan nito at ni Ansel para sa paghahanap sa kanya. Bumalik sa isip niya ang mga salita noon ni Ansel, ang paghihirap sa mga mata at ang pait sa boses nito.

“I’m sorry about your nightmares. I’m sorry about our baby. But, Yana, the idea that you’ve lost our baby because of me was more than a nightmare for me for the past years.”

Kumabog ang dibdib ni Yalena. Napatitig siya sa sariling reflection habang nakasuot ng kanyang wedding gown. Madaling-araw pa lang ay ginising na siya ni Bradley, suot na nito ang itim na tuxedo nito. Pinagbihis na siya kaagad ng binata. Gusto daw nitong maaga silang makarating sa simbahan. Gusto daw nitong sila ang mauna roon kaysa sa mga bisita.

Mayamaya ay naipilig niya ang ulo. “You can do this, Yalena. Today, you will walk down the aisle and marry Ansel.” Ansel. Oh, God.

Mariing nakagat ni Yalena ang ibabang labi sa magkakahalong damdaming sumapuso sa kanya. Mahal niya pa rin ang panganay ni Benedict. Mula noon hanggang ngayon, ito pa rin. Unang araw pa lang na nakita niya itong muli na naghihintay sa kanya sa gate ng bahay ni Bradley ay na-realize niya na iyon. Pero natakot siyang aminin dahil hindi na pwede lalo na’t ikakasal na siya kay Bradley.

At si Bradley…makakaya niya bang biguin ito para lang bumalik sa isang walang kasiguruhang relasyon na naman kay Ansel? Hinding-hindi siya sasaktan ni Bradley. Nakasisiguro siya sa bagay na iyon. But Bradley will never make her heart beat either. Napahawak siya sa kanyang noo. Ano ba’ng gagawin ko?

Ilang sandali pa ay napaigtad si Yalena nang makarinig ng sunod-sunod na pagkatok sa pinto ng kanyang kwarto. Hindi nagtagal ay bumukas iyon at iniluwa ang nakangiting anyo ni Bradley.

“Shall we go?”

Sinikap niyang ngumiti. Tumayo siya at inabot ang nakalahad na palad ni Bradley sa kabila ng pagtutol ng kanyang puso.

We’ve had our chance three years ago, Ansel. And maybe… that chance was our first and last. We both blew it away.

MASUYONG inabot ni Bradley ang palad ni Yalena habang papasok sila sa simbahan. Nang makarating sila sa pinto niyon ay huminto ang binata sa paglalakad.

“Let’s pretend. Kunwari, totoong kasal natin `to.” Itinuro ni Bradley ang altar. “Walk down the aisle very slowly. Hihintayin kita ro’n. I…I just want to see you walk down the aisle and imagine that you’re really mine.”

Yalena. “Bradley, ano

Bradley ang hintuturo nito sa mga

ang binata sa tabi ni Yalena at pumuwesto sa altar. Naguguluhan man ay naglakad na rin siya nang makita niyang sumenyas ito. Pero hindi pa man siya nakararating sa gitna ay tinakbo na

pala kaya. Hindi ko pala kayang panoorin ka

“Bradley—”

mo bang nakipagkita siya sa akin mahigit isang linggo na ang nakararaan? Nagpakilala siya. Siya daw ang karibal ko sa `yo. Lalabanan niya daw ako. But he gave up the fight last night. Pero, Lena, hindi ako masaya. Isip ako

pagkakayakap ni Bradley kay Yalena. “Aalis na siya mamayang gabi pabalik ng Pilipinas. Pero may isa siyang request. Hayaan ko daw

Hinaplos nito ang kanyang mga pisngi. “Ilang araw ko nang tinatanong sa sarili ko kung magagawa ba kitang pasayahin sa piling ko. When I proposed to you, I had hope that I could. But then, I had doubts when Ansel came. Saka ko na-realize na kaya lang pala kitang protektahan, mahalin, at ingatan. Kaya lang pala kitang itago sa mga bagay na maaring

ang sakit sa mga mata ni Bradley, sakit na pilit nitong itinatago sa pamamagitan

sa panaginip mo `di gaya nang dati. Instead you seemed happy. You were smiling so beautifully. And I heard you say something. You said you

pagpatak ang mga luha ni Yalena.

kagabi ang mga bisita. I told them that the wedding is off. Si Ansel na lang ang hindi pa nakakaalam. Pero pinakabit ko pa rin ang mga decorations dito sa simbahan.” Ngumiti si Bradley. “I told you, I wanted to daydream. Ipinaliwanag ko na rin ito kay Martina. Don’t worry, the kid’s pretty smart.

binata sa braso. Niyakap niya ito kasabay nang muli niyang

nakayakap dito. “Once, you wished to be invisible. Ibinigay ko iyon sa `yo. Now, it’s my turn to wish the same thing. Pretend that you’re not seeing me hurt

totoong may Diyos at mga anghel, ipinadala N’yo ang dalawang anghel N’yo sa pamamagitan nina Bradley at Martina. I

matapos nang naging pag-uusap nila ilang araw na ang nakararaan sa restaurant ni Simone. Ibinalik na nito sa orihinal na kulay ang buhok nito. Wala na rin itong suot na contact lenses. Gumuhit ang sinserong ngiti sa kanyang mga labi. Sino ang mag-aakala na pagkalipas ng lahat ay sila pa ring dalawa

umalingawngaw sa kanyang isipan ang minsang sinabing iyon sa kanya ng ama noong nabubuhay pa ito. Dad, are you here with

napaharap si Yalena sa altar. Thank You. Thank You for allowing me to hear dad’s voice again. Muling tumulo

Ansel ang hininga nang masilayan ang matamis na pagngiti ni Yalena nang humarap ito sa kanya. Nanuyo ang lalamunan niya. Napakaganda nitong ikakasal. Naalala niya noong panahong nag-propose siya rito. He imagined Yalena wearing the same wedding dress that she was wearing right now. He imagined her

ang siyang paboritong kulay ni Yalena. Iyon din ang motif nila para sa kasal sana nila noon. Nanikip ang dibdib ni Ansel. Humigpit ang pagkakahawak niya sa maliit na kahon.

“Come here.”

kay Yalena nang marinig ang malamyos na boses nito. Nakalahad ang isang palad nito

sasabihin ka raw sa ‘kin. Maupo na muna

“That’s my… wedding gift. I’ve been rehearsing for the past few days on how to say congratulations and best wishes. Pero ang hirap palang sabihin ng mga bagay na iyon sa personal. Kaya kung sakaling magkita pa tayo pagkatapos nito, saka na lang siguro kita babatiin. Because I can’t… congratulate you sincerely right now. And I can’t… really hold your hand.” Napahugot siya nang malalim na hininga.

sakali bang tayo ang ikakasal, ano ang ipapangako mo sa akin sa harap

Idinaan ni Ansel sa tawa ang sakit

need to hear you say it. I need to know I

dibdib ni Ansel. “Ano’ng ibig

it, Ansel. Let